Wie zijn wij? Is een serie waarin de buurtverbinders buurtbewoners interviewen.
In dit interview zijn we in gesprek met Pastoor Frans Van Spreeuwel uit Sint Tunnis.
Het is maandag 31 augustus, een mooi dag, met een beetje zon, de regen hebben we achter ons gelaten en onder het genot van een kopje thee kunnen we het interview beginnen. Er zijn een aantal vragen en u mag vertellen wat u wil, starten we het interview. Waarop hij lachend reageert met: ”hoeveel tijd heb je ervoor uitgetrokken? “En we zeggen gewoon je en jij vult de pastoor aan. En zegt op een gegeven moment: u kan ook blijven slapen hoor.
We laten de pastoor vertellen;
Wilt u iets vertellen over uw woon - leefsituatie?
“Ik woon 20 jaar in Sint Anthonis, de langste tijd van al mijn werkplekken. Daarvoor werkte ik als Pastor in Ziekenhuizen in Tilburg en Roosendaal. Ook was ik Pastor bij de luchtmacht in Soest en parochie in Berkel-Enschot. Werken in ziekenhuizen is de rode draad van mijn pastoraat”
“Ik ben geboren op 26 01 1944 in Tilburg en kom uit een gezin met vier kinderen, ik ben de tweede van vier. Mijn moeder was de spil van het gezin. Mijn vader was mobiel zwakker en had een zwakke gezondheid. Hij is op 57-jarige leeftijd overleden. Ik ben veel in ziekenhuizen geweest in die tijd, waarschijnlijk heeft dat de basis gevormd tot mijn keuzes”. Ik heb tot mijn dertiende in Tilburg gewoond en ben toen naar het seminarie gegaan, toen ging dat zo.
Ik heb mijn studententijd een jaar onderbroken, ik twijfelde om priester te worden. Het vuur was er een beetje uit. Ik ben toen eind jaren 60 zonder diploma in het ziekenhuis in Alkmaar gaan werken. Ik wilde de wereld van de zieke mensen verkennen”
“Ik werd een gewone student van het seminarie. Na dat jaar heb ik een inhoudelijke beslissing genomen om Theologie en Pastoraat te gaan studeren.”
“Het patiëntgericht werken heeft altijd mijn prioriteit gehad, ik heb groepsgesprekken geleid in de centrale opleidingen tot verpleging en deelgenomen aan de medische-ethische – werkgroep. Ik ben een gevoelsmens, wil mensen nabij zijn in hun bijzondere omstandigheden van zorg en kwetsbaarheid.
De rol van pastor daar kom je nooit los van. Het zwaarste was persoonlijk toch wel het alleen zijn en dan de intense belevingen nu en dan. In de pastorie zat ik wel eens te denken: ”is dit het dan?”
En mijn deelnamen aan Carnaval was ten diepste niet anders dan mensen uittillen boven de beslommeringen en zorgen van alledag en in die zin mensen ook nabij zijn en ik genoot er zelf ook van.
Waar werd over gesproken in de groepsgesprekken?
Bejegening van de patiënt: Hoe leren we te luisteren naar wat er niet expliciet gezegd wordt, maar wel wordt meegegeven. Ethiek, abortus provocatus, euthanasie, levensbeschouwelijke accenten. Humor op zijn tijd hoorde daar zeker bij zegt de pastoor.
Waar voelde u zich het meest “thuis’?
“Als ziekenhuis pastor voelde ik mij heel persoonlijk betrokken en werk je in teamverband. In de parochie werk je solistischer, het niet kunnen delen was soms moeilijk. Ik heb moeten wennen in de parochie daar was het meer kerkelijk “ingekleurd” De thuissituatie van mensen in de parochie heeft een eigen andere accent en charme.
Vanaf wanneer wist u dat u zich wilde wijden aan het geloof en pastoraat was zijn reactie: “Het geloof heeft altijd mijn warme belangstelling gehad. Mijn moeder reageerde eerst met: Frans maak eerst je school maar eens af en mijn vader zei: er komt meer bij kijken Frans dan alleen maar braaf zijn hoor! Hij is de enige in de familie die zich aan het kerkenwerk heeft gewijd.
“Ik ben in 1975 gewijd tot priester in Den Bosch, en ben 45 jaar priester geweest. Het mooiste vond ik toch het werken in het ziekenhuis en het parochie pastoraat heeft me zeker ook intensief geraakt. Ik ben een gevoelsmens en het directe contact met de mensen en zeker in een kwetsbare situatie staat bij mij voorop.
Hoe omschrijft u de omgeving?
Het landelijk wonen het dorpse spreekt mij enorm aan, ken veel mensen en dat maakt het wonen prettig”
Wat betekend de coronatijd voor u?
“Meer impact gehad dat ik mij bewust was, binnen twee weken geen afscheid kunnen nemen van drie personen, die ik in mijn persoonlijk leven heel goed en heel lang al kende, dat maakte mij heel erg verdrietig. Ik dacht toen ook wel eens wanneer ben ik aan de beurt?
Heeft de Coronatijd invloed op uw leven?
Ja, de sociale contacten staan als het ware “stil”, geen leesclub bijvoorbeeld voor mij, geen bezinningsgroep, geen vrijwilligerswerk bij “Tante Sjaan” onder andere enz.
Wat ervaart u als minder plezierig of zelfs negatief?
“ De discussie soms en indringende gesprekken nu en dan over de oude- en jonge generatie alsof het twee werelden zijn en daar schrok ik toch wel van.
Ik geloof dat namelijk niet...we delen veel meer met elkaar ook al verschillen we in leeftijd. De leeftijd is niet altijd bepalend, zegt de 76-jarige pastoor.
“Ik ben de laatste tijd indringend bezig mij voor te bereiden op mijn eigen afscheid en meer dan voorheen.
De aanpak hoe om te gaan met corona is verschillend in landen om ons heen, hoe kijkt u daar tegenaan?
“Het heeft nu en dan een te zware politieke insteek en trekt een zware wissel. De verantwoordelijkheid wordt bij de mensen neergelegd en andere landen sturen directer aan.”
Hoe kijk u tegen de versoepeling van de maatregelen aan?
“Ik ben blij met de versoepeling, het geeft extra ruimte als we toch maar alert blijven.”
Wat zou u de mensen willen meegeven?
“Leef je leven en heb oog en hart voor elkaar”
ongeacht functie of religie
Doe wat je hart je ingeeft en doe het nu en stel het niet uit tot morgen.”
Pastoor wij bedanken u voor dit mooie interview en de tijd die u aan Samen Sint Anthonis wilde besteden.
Voor de lezer van dit interview wie is de volgende die we kunnen interviewen? TIP ons!