Publicatie Trots Sint Tunnis
Door Arie Cornelissen
Het leven van Tien en Corrie Verstraten veranderde twee en een half jaar geleden in vrij korte tijd. Corrie kreeg dementie. “Elke ochtend als ik haar zie, dan lacht ze. Dat doet ons beiden goed.”
Twee á drie keer per dag bezoekt Tien Verstraten (86) zijn vrouw Corrie (85) in zorgcentrum ‘Op ’t Hoogveld’ in Sint Anthonis. Ook vandaag. Liefdevol zet hij een kop koffie voor haar neer. Corrie glimlacht, zegt niets. “Als ze mensen niet kent, vindt ze het lastig om zich te uiten. Gelukkig kunnen we samen nog goed praten. Vooral over de dagelijkse dingen. Over de kinderen of de kleinkinderen bijvoorbeeld. Dat is fijn”, zegt Tien.
In 2019 begon het zowel Corrie als Tien op te vallen dat het geheugen van Corrie ging haperen. Tien: “Dan liep ze wel eens naar de keuken om iets te pakken en zei ze: ‘wat wilde ik ook alweer halen’. Of als we afspraken om morgen iemand te gaan bezoeken, wist ze een tijdje later niet meer bij wie we precies op visite zouden gaan. Dat soort dingen.”
Pijnlijk
In een gesprek met de kinderen deelden Tien en Corrie hun zorgen. “Via de huisarts, kwamen we voor onderzoek in het ziekenhuis terecht. Daar stelden ze dementie vast én bleek uit een scan dat Corrie een propje in het hoofd had. We wisten dat die diagnose dementie eraan zat te komen, maar het is toch hard als ze het uitspreken. ‘Waarom moet ik dat nou krijgen’. Dat heeft Corrie vaak gezegd. Het besef dat je de- mentie hebt, is heel pijnlijk.”
Na een val in huis, ging haar gezondheid sneller achteruit. “Omdat opstaan en aankleden steeds moeilijker gingen, ben ik daarbij gaan helpen. Net als bij het wassen van kleding en zo. Geleidelijk nam ik taken in huis over. In 2020 kreeg Corrie blaasontsteking met complicaties, waaraan ze een beperking aan een arm heeft overgehouden. Uiteindelijk kon ze via zorgcentrum Madeleine in ‘Op ’t Hoogveld’ terecht. Terug naar huis was écht geen optie meer,” weet Tien.
Kienen
In het Sint Tunnisse zorgcentrum heeft Corrie het goed naar haar zin, zegt Tien terwijl hij een extra koekje bij het koffie- kopje van zijn vrouw legt. “Ze wordt hier prima verzorgd en is in goede handen. En gelukkig kan ze nog aan enkele activiteiten meedoen. Zoals gymmen en kienen. Dat laatste doen we vaak samen. Gaat best goed, al merk ik dat Corrie soms vermoeider raakt en het lastiger vindt om de nummers snel op de kaart te vinden.”
Niet alleen voor Corrie was de dementie een harde, nieuwe werkelijkheid. Tot op de dag van vandaag ziet Tien zijn vrouw veranderen. “Ik mis mijn maatje van vroeger. We deden alles samen. Mijn vrouw was slim en kon goed luisteren. We vulden elkaar perfect aan. Nu ben ik blij dat we nog samen kunnen kletsen. En dat Corrie bijvoorbeeld nog steeds kan lezen, is heel fijn. Gelukkig bezoeken onze drie kinderen en kleinkinderen haar nog regelmatig. Of ze Facetimen met de laptop. Bij elk contact van een familielid zie ik haar genieten. En op mijn beurt geniet ik daar ook weer van.”
Grapjes maken
Neemt niet weg dat Tien, die nog zelfstandig woont, momenten van stil verdriet kent. “Ik mis Corrie in huis elke dag. Je komt alleen thuis, kijkt alleen tv en gaat nooit meer samen op stap. Oh man, dat hebben we zoveel gedaan. We hebben in Europa en in Amerika tientallen jaren gereisd om honden af te leveren die opgeleid moesten worden als politiehond. Nu zijn onze uitjes beperkt tot een wandeling of een bezoekje in het dorp. Maar ik ben heel reëel. Het is wat het is. En ook daarin zijn weer mooie momenten. Bijvoorbeeld als een kleinkind zegt: ‘haha, oma maakt nog altijd grapjes’. Prachtig, toch.”
De gezondheid van Corrie is nu stabiel. “Volgend jaar vieren we ons 60-jarig huwelijk. Ze staat erop dat dat doorgaat. ‘We houden wel feest, hè’, zegt ze dan. Het is een mooie bekroning, want we houden nog altijd heel veel van elkaar. Daar komt de dementie niet tussen. Nooit.”
