Op 1 januari 2025 bestaat de EHBO-vereniging 75 jaar. Er is een feestcommissie ingesteld om dit jubileum te vieren. Op zondagmiddag 19 januari 2025 vindt dit plaats, door en voor de eigen leden. Ook is het bij een jubileum gebruikelijk om terug te kijken naar het verleden.
Feestjaar
De EHBO-vereniging heeft een mooi en indrukwekkend verleden, te veel om dat hier nu allemaal te benoemen. In de loop van het feestelijk jaar zullen diverse items beschreven worden. Om te beginnen met diegene die de eerste hoge onderscheiding gekregen heeft voor zijn verdiensten bij de EHBO: wijlen huisarts Piet Luijckx. Aan de hand van oude krantenknipsels en informatie van familie het volgende:
Dokter Piet Luijckx, van oorsprong een West-Fries (geboren in 1919 in Hoorn als oudste kind in een redelijk groot gezin) is na zijn studie aan de Amsterdamse universiteit op verscheidene plaatsen werkzaam geweest. In 1952 nam hij de praktijk over van de gestopte dokter Jos Verbeeck, de eerste huisarts in Sint Anthonis en omgeving. Ook nam hij de taak als begeleidend arts over bij de plaatselijke EHBO-vereniging, die toen nog EHBO-Oploo heette en pas 2 jaar bestond.
Onderscheiding
In maart 1975 vierde de EHBO-vereniging het zilveren bestaansfeest, verenigd in zaal Sunshine Corner te Sint Anthonis. Aan deze onderlinge feestavond ging een drukbezochte receptie vooraf. Hierop verschenen burgemeester en wethouders, de pastoor en het districtsbestuur. Daarnaast kwamen bestuursleden van diverse EHBO-afdelingen uit het Land van Cuijk en van plaatselijke verenigingen hun gelukwensen aanbieden.
Tijdens deze viering werd dokter Luijckx door het landelijk bestuur van de EHBO-vereniging onderscheiden met de gouden bondsinsigne, bestaande uit het Malthezerkruis. De uitreiking van deze vrij hoge onderscheiding kwam als een grote verrassing. De heer Muller, voorzitter van het districtsbestuur en lid van het hoofdbestuur, schetste de figuur van P. Luijckx als mens en als geneesheer en wees erop, dat hij gedurende 23 jaar de plaatselijke afdeling pro deo gediend heeft door o.m. het geven van cursussen en het afnemen van examens. De manier waarop dit gebeurde verdiende alle lof en om die erkentelijkheid te onderstrepen had het hoofdbestuur van de katholieke bond gemeend dr. P. Luijckx het gouden bondsinsigne te moeten aanbieden.
25 jaar huisarts
In die tijd was het nog gebruikelijk dat sporters periodiek medisch gekeurd werden. Dokter P. Luijckx gaf zijn volledige medewerking en toonde ook zijn grote belangstelling bij het Wit-Gele Kruis.
In 1974 heeft hij een boekje geschreven met de titel: “Spreek ik met meneer dokter zelf?”. Hierin verhaalt hij op aangrijpende wijze zijn ervaringen als huisarts in het Brabantse land. Daarnaast leverde hij zijn schriftelijke bijdrage aan het 500-jarig bestaan van de parochie in 1977. Ook heeft hij meegewerkt aan het boek: Arts en patient.
In juni 1977 werd hem vanwege zijn 25-jarig jubileum als huisarts in Sint Tunnis een zilveren boek ("Zilvere winse van ow minste") aangeboden met handtekeningen van oud-patienten uit Sint Tunnis en omgeving Daarbij kreeg hij een geldbedrag aangeboden waarvoor hij een reliëf heeft laten maken voor aan zijn nieuwe huis op het Zandseveld, dat de naam “De Eenhoorn” zal krijgen. Hij gaf zelf de volgende verklaring: "De eenhoorn is een fabeldier In de gedaante van een paard met een sik, gespleten hoeven, pluimstaart en een uit het voorhoofd komende gedraaide rechte hoorn. Het dier gold als ontembaar en zou slechts te vangen zijn door een maagd In wier schoot hij zou vluchten. Hij gold ook als het symbool van de kuisheid en van Christus. Vooral apothekers kozen de eenhoorn tot wapenembleem; men hield het slijpsel van allerlei vreemde, door ontdekkingsreizigers meegebrachte hoorns, voor die van de eenhoorn en daaraan werd een zeldzame geneeskracht toegeschreven. En dat de eenhoorn in het wapen van Hoorn, mijn geboorteplaats voorkomt is eigenlijk de oorsprong van het idee. Dat er een zinvolle betekenis achter schuilt, heeft u inmiddels al begrepen”.
Overlijden
In november 1977 is P. Luijckx op 57-jarige leeftijd overleden. Hij was toen al meer dan een jaar verbonden aan zijn ziekbed. Het reliëf werd in 1978 aangeboden aan mevr. Luijckx. Momenteel hangt dit reliëf bij dochter Liesbeth achter in de tuin. Uit waardering voor alles wat Piet Luijckx voor de bevolking hier in de regio gedaan heeft, is er later zelfs een straat naar hem genoemd nl. Dokter Luijckxstraat.