Wie zijn wij? Is een serie waarin de buurtverbinders buurtbewoners interviewen. Dit is het tweede interview.
In de serie: wie zijn onze inwoners zijn we zijn in gesprek met Sacha Schreurs. Sacha woont samen met haar vriend en drie kinderen op het Zandseveld in Sint Tunnis.
Het is 28 augustus 2020. De aanleiding tot dit interview was een artikel in de “Bok” van 3 juli jl. waarin Sacha vertelde dat ze een boek geschreven had over haar psychose na de bevalling. Wij hebben contact met haar gezocht en gevraagd of ze wilde meewerken aan een interview. Aldus geschiede en zitten we samen aan de tafel.
“In dit interview staat mijn psychose ervaring beschreven die ik had na de geboorte van mijn derde kindje. We hadden twee meisje, we kregen een jongetje ons cadeautje. Het liep anders dan gedacht”
We laten Sacha vertellen;
Sacha heeft tot haar 21e in Mill gewoond. In 2009 is ze in Sint Tunnis komen wonen, daarvoor heeft ze 10 jaar in Venray gewoond.
Sacha wat doe je voor werk?
Sacha werkt sinds 2016 op het gemeentehuis in Sint Anthonis, als receptioniste, waar ze met plezier werkt. Het klantgericht werken en samen naar oplossingen zoeken maakt haar werk leuk. Sacha heeft ook in de thuiszorg gewerkt, raakte haar baan kwijt door de situatie rond haar psychose.
Hoe omschrijf jij je omgeving waarin je woont?
Heerlijk wonen, het is lekker rustig, in de nabijheid van de bossen. We hebben veel sportmogelijkheden. Het uitgaanscentrum (ook) voor de jeugd en de supermarkt daar mag meer uitbreiding in komen, zegt Sacha.
Wat zijn je hobby’s?
Krijt schilderen op doek is iets wat Sacha heel graag doet. Soms ben ik dagen bezig met een schilderij. Ik heb een Phoenix vogel op doek staan, daar ben ik 8 uur achtereen mee bezig geweest. Het is fijn om te doen, in die vogel verwerk ik mijn “verhaal”. We zijn echte natuurmensen en wandelen erg graag.
Sacha wat betekend de coronatijd voor jou?
Niet meer naar de werkplek kunnen. Thuis werken en drie kinderen thuis onderwijs geven, dat valt niet mee. Juffrouw, begeleider en moeder zijn is een hectische periode, zegt Sacha.
Je mist de sociale contacten, het niet meer naar je ouders kunnen omdat die in de gevarenzone zitten, dat valt zwaar. Gelukkig mag dat nu wel weer.
Naar aanleiding van de corona kwam het gesprek op het niet doorgaan van de Zandseveld - dag, wat ze erg jammer vond. Ik ben in 1977 geboren, toen is de rommelmarkt begonnen, vertelde Sacha.
We gaan over naar de ervaring van Sacha, nu 11 jaar geleden. Het is soms nog lastig om het erover te hebben, zegt Sacha.
“Ik heb twee normale bevallingen gehad. De derde zwangerschap verliep perfect, ik had een mooi buikje het was net een ballonnetje. Om medische redenen is Sacha ingeleid met 37 weken. Er ontstond een complicatie met als gevolg het loslaten van de placenta en er moest een spoed keizersnede uitgevoerd worden”
Dit was een traumatische ervaring, vertelde Sacha. Je bent aan het lot overgelaten. Ik vond het heel erg spannend, in heb de keizersnede bewust meegemaakt. (ruggenprik) Er was geen tijd voor de voorbereiding, ik was liever weggemaakt maar dat was te gevaarlijk voor mij en de baby. De tijd daarna ging goed, vijf dagen ziekenhuis daarna naar huis met kraamzorg en couveuse nazorg. Alles ging goed, al bleef ik wel heel erg moe, zegt Sacha.
Hoe merkte jij dat het niet goed ging?
“Na ongeveer drie weken. Overdag merkte ik dat niet zo, maar s ’nachts als ik naar beneden moest om b.v. om het flesje te pakken, was ik heel erg bang. Ik voelde mij niet prettig. Er was een vriendin op bezoek en ik dacht dat ze mij vergiftigd had vertelde Sacha, ik ben toen zes weken opgenomen in Boxmeer. Ik dacht niet meer helder, het was mijn waarheid, ik dacht echt dat mijn vriendin mij vergiftigd had”
“Het was voor mijn omgeving een heel heftige periode. Ik had echt doodsangst. Ik heb heel veel steun van mijn familie ontvangen, bijna elke dag kwamen ze mijn zoontje brengen. Vanwege de medicatie moest ik stoppen met de borstvoeding wat ik heel erg vond”
“Na een psychose raakt je helemaal de fundering kwijt, vertelde Sacha, alles moet weer opgebouwd worden, binnen je gezin, de dingen in de maatschappij. Ik raakte mijn baan bij de thuiszorg kwijt. Dit opbouwen kost heel veel tijd”.
Hoe kwam je op het idee een boek te schrijven?
“Ik besloot in 2012 een boek te schrijven om het van mij af te schrijven en het een plekje te geven, vertelde Sacha. Haar dagboeken hebben haar voeding gegeven voor het boek”
“Ik wilde inzicht geven in wat er met je gebeurt als je in een psychose raakt. In een psychose ben je anders, maar na de psychose ben je gewoon weer de persoon die je was, Sacha, daar wilde ik over schrijven. Ik wilde ook de doelgroep bereiken en hun omgeving. Ik vond het heel eng om het uit te geven, je stelt je heel open en kwetsbaar op. Ik hoef me niet te schamen. Ik wil helpen en mensen ondersteunen die in dezelfde situatie zitten”
Door een verkeerde instelling van de medicatie, waardoor de schildklier niet meer functioneerde raakte ze in 2011 weer in een psychose vertelde Sacha, ik ben toen vijf maanden is opgenomen.
Sacha vertelde dat ze heel graag met de medicatie wilde stoppen, daarom werd die afgebouwd. En dan gaat het weer mis, in 2017 krijg ik weer een psychose. Ik heb nu geaccepteerd dat mijn lichaam niet zonder medicijnen kan, zegt Sacha. “Ik heb altijd mijn verhaal kunnen vertellen, mijn familie heeft mij heel veel gesteund. Dat was heel belangrijk in mijn herstel, ook door mijn werkgever voelde ik mij gesteund”
“Ik ben er sterker uitgekomen, ik dacht dat ik doodging en dat zag niemand, ik werd niet geholpen, zo voelde het voor mij, dat gegeven vond ik het ergste wat ik heb meegemaakt”
Wat zou jij de mensen willen meegeven?
Geniet van de kleine dingen in het leven. Vergeet niet te genieten. Mensen hebben vaak het streven: ik wil dit, ik wil dat en dat gaat zo maar door zegt Sacha. Leef met de dag, dat is wat ik ervan geleerd heb”
Hoe kijk jij tegen het online dorpsplein aan?
Het kan de saamhorigheid in het dorp bevorderen, zegt Sacha, want ik vind dat dit wel meer mag worden. Ik zie wel dat dit weer een beetje terugkomt, door de kiosk op de brink.
“Ik ben blij dat ik uitgenodigd ben voor dit interview en ik hoop mensen ermee te helpen”.
De Titel van het boek is:
Toeval bestaat niet, alles gebeurt met een reden.
Het waargebeurde verhaal over de psychose die ik kreeg na mijn bevalling.
Sacha bedankt dat jij je verhaal met de lezers van samensintanthonis.nl wilde delen.