Een bijzondere lunch
Er stond een interview gepland met Sabahat. Haar moeder, Nasima, stelde voor: “Kom je bij ons lunchen? Dan kun je daarna het interview doen.”Wat een leuk idee.
Om 12.00 uur schoof ik aan tafel bij Sabahat en haar familie. Aanwezig waren vader Ahmed, moeder Nasima, broertjes Sudais, Shais, buurvrouw Annie en vrijwilligster Riene Lomme. We hebben genoten van de heerlijke maaltijd die Sabahat samen met haar moeder had klaargemaakt. Naast het eten waren er mooie, inspirerende gesprekken. Voordat we er erg in hadden, was het al 14.10 uur en tijd om met het interview te beginnen.
Ahmed was vrijwilliger bij de Cocon, werkt nu in een verzorgingshuis in Cuijk en is begonnen aan een niveau 2-opleiding in Boxmeer. Hij is zo blij en vertelt er enthousiast over. “De cliënten spreken dialect, dat is niet altijd makkelijk” Nasima haakt er direct op in spreekt vloeiende woorden uit in het dialect. Nasima doet vrijwilligerswerk bij Tante Sjaan en wil in de toekomst ook een opleiding in de zorg gaan doen.
Van Afghanistan naar Nederland
Sabahat: “Op tienjarige leeftijd kwam ik naar Nederland en woonde met mijn ouders in verschillende AZC’.” Sabahat vertelt indrukwekkende verhalen over die tijd, verhalen waar ik stil van werd.
Ik sprak geen woord Nederlands en het leren van de taal was erg moeilijk”, vertelt ze. Hoewel ze Dari, Engels en gebroken Nederlands sprak, bleef het lastig om contact te maken. “Het was wennen, “maar de lieve mensen in Sint Anthonis inspireerden mij.” Het warme gebaar van buurvrouw Annie en andere buren op hun eerste dag – toen ze contact kwamen maken en iets lekkers meebrachten – liet een onvergetelijke indruk achter: “Dat maakte dat wij ons welkom voelden.”
Hulp en verbondenheid
In het AZC ging Sabahat naar school, maar de taal bleef een uitdaging. “Een juf gaf me het gevoel dat ik er mocht zijn,” vertelt ze. Deze juf leerde mij de regels van Nederland kennen en leerde mij Nederland te verkennen. De steun van haar docenten gaf haar het vertrouwen om zich open te stellen. “Ik durfde niemand aan te spreken” Nu voelt Sabahat zich veilig dankzij de warme omgeving en de hulp van vrijwilligers zoals Maike, Riene en Sophie.
Dromen en ambities.
Ik wist als klein kind al wat ik later wilde worden, vertelt Sabahat. “Ik wil advocaat of rechter worden” "Eerlijke behandeling en gelijke rechten voor mannen en vrouwen zijn belangrijk," zegt ze met overtuiging.
Benieuwd naar haar schoolervaring bij Boxmeer Jenaplan, vertelt ze dat ze zich er direct op haar gemak voelde. “Samenwerken en eerlijkheid maakten het prettig,” voegt ze toe. Een lerares hielp haar beseffen dat het niet altijd perfect hoeft te zijn: “Kleine stapjes zijn ook progressie." Ik legde de lat veel te hoog voor mezelf.” “Ik heb leuke vriendinnen vertelt ze met een grote glimlach.”
Moeder Nasima sluit af met een krachtige boodschap: “Laten we iedereen gelijk behandelen. Elkaar begrijpen en behulpzaam zijn.”
Sabahat, en familie dank je wel voor de openheid en het vertrouwen.
Het was een prettige ervaring om samen kennis te maken.
