Publicatie Trots Sint Tunnis
Door Arie Cornelissen
Na een verschrikkelijk auto-ongeluk veranderde het leven van Kjell Beljaars. Pijn, verdriet en woede wisselden elkaar lange tijd af. “Mijn ouders en vrienden hebben me er doorheen getrokken. Ik ben een sterker persoon geworden.”
Afgelopen zomer was Kjell (21) met vrienden op vakantie in Griekenland. Hij genoot. Van het land, van de gezelligheid. “Mijn gedachten gingen toen ook naar de zomer daarvóór. Alles kon ik op dat moment natuurlijk nog. Al heb je hartstikke veel plezier op zo’n vakantie, de tijden dat het allemaal onbezorgd was komen dan ook naar boven.”
In de vroege ochtend van 26 augustus 2022 raakte de auto met daarin Kjell en drie vrienden van de weg. Twee van hen verloren het leven. Kjell raakte zwaargewond en liep een dwarslaesie op. “Van het ongeluk weet ik niks meer, mijn toestand was kritiek”, zegt-ie.
Boos en verdrietig
Diezelfde avond vertelden zijn ouders in het ziekenhuis dat Kjell vanaf zijn borst verlamd was geraakt en dat hij nooit meer zou kunnen lopen. “Dat was heel emotioneel. Zowel voor mijn vader en moeder als voor mij. Op dat moment kwam het echter niet binnen. Het besef volgde enkele dagen later. In bed probeerde ik mijn tenen te bewegen. Steeds opnieuw. Dat lukte niet. Ik heb veel gehuild en ben boos geweest. Op mezelf, op het noodlot. Ik zat achter het stuur. Het schuldgevoel was vanaf dag één heel groot. En ook al is door het politieonderzoek bevestigd dat ik niets gebruikt had, twee vrienden zijn dood. In één keer weg. Alles is anders. Of en hoe ik het allemaal moest verwerken, weet ik niet meer. Waar zou ik in hemelsnaam moeten beginnen?”
Een lange revalidatieperiode startte. Zowel fysiek als mentaal, een zwaar traject. “Psychologen deden hun best. Maar op een dag dacht ik: ik wil dit niet meer. Dit is niet wie ik wil zijn. Zowel mijn ouders als mijn vrienden bleven me echter moed inpraten en motiveren. Die steun en liefde heeft me geweldig geholpen.”
De dag waarop dorpsgenoot Hugo Kjell opzocht in de revalidatiekliniek, zorgde voor een grote positieve wending. “Hugo heeft net als ik een dwarslaesie. Hij maakte me enthousiast om rolstoelrugby te gaan doen. Dat was een schot in de roos. Inmiddels ga ik er helemaal in op. Samen met Hugo rugby ik twee keer per week. Zelfs met het Nederlands team mag ik meetrainen. De sport geeft me een boost”, glundert Kjell terwijl hij een filmpje laat zien.
Alles wat voorheen gewoon was, heeft hij opnieuw moeten leren. “Aan- en uitkleden, douchen, fietsen en autorijden. Ik ben er trots op dat ik inmiddels alles zelfstandig kan, maar je weet, het vrije is er natuurlijk vanaf. De omstandigheden hebben me leren knokken. Ik wil er vol voor gaan om iets te bereiken. Had ik vroeger zoiets van ‘ik zie wel’, vandaag wil ik juist laten zien dat het leven me niet klein gekregen heeft.”
Sterker geworden
Hij maakt ook alweer plannen. “Ik zou het mooi vinden om jongeren die hetzelfde overkomt als mij te helpen met mijn eigen ervaringen. Hen te motiveren en ze er bovenop te brengen Ook ben ik aan het solliciteren, ik wil graag accountmanager worden. Mensen om me heen zeggen dat ik een ander, sterker persoon ben geworden. Dat maakt me blij.” Intussen blijft Kjell werken aan zichzelf. Twee keer per week gaat-ie naar de fysiotherapeut en fitness. Hij maakt ook regelmatig een rondje op zijn speciale fiets. “Best vaak ga ik naar de plek van het ongeluk. Gewoon om effe alleen te zijn, in gedachten bij mijn vrienden. En om de werkelijkheid te laten ‘indalen’.” De realiteit ziet-ie nuchter onder ogen. “Ik volg alle innovatieve ontwikkelingen rondom dwarslaesie. Wat zou het fantastisch zijn als ik ooit weer kan lopen. Al was het maar één dag. Maar de kans is klein, omdat ik een complete dwarslaesie heb. Nog regelmatig heb ik zo’n frustratiemoment dat ik het liefste op zou willen staan en mijn rolstoel door de kamer zou willen gooien.”
“Ondanks alles ben ik dankbaar dat ik nu mijn weg vind. Ja, ik zie de toekomst weer positief tegemoet.”
