In de serie keukentafelgesprekken zijn we in gesprek met Jeanne Verstegen.
Jeanne Verstegen is samen met de vorig jaar overleden Theo Verstegen een begrip in Sint Anthonis.
Jeanne en Theo hebben drie kinderen en zes kleinkinderen. Een van de kleinkinderen wordt vandaag 26 jaar. Jeanne zelf komt uit een gezin met 11 kinderen.
We laten Jeanne vertellen;
"Ik kan me nog herinneren dat ons pap ons 's nachts wakker maakten:” we hebben er een kindje bij” Dat was de jongste (nu 65 jaar), ik ben de oudste, nu 83 jaar." Ze verloor haar moeder op jonge leeftijd, “dat heeft denk ik wel gemaakt dat we een heel hechte familieband hebben. "
Het ondernemen is Jeanne met de paplepel ingegoten. Haar vader was bakker in Venhorst: 'Bakker van de Ven'.
“Er werd bij ons thuis altijd hard gewerkt”. Ze kan zich nog herinneren dat ze zo rond kerst wilde gaan schaatsen. “Er was een riempje stuk, dat even gemaakt moest worden. Ik kreeg een nee te horen” zei Jeanne, “het werken ging voor. Mijn ouders hebben altijd samengewerkt in de bakkerij en de winkel. Ik was ongeveer 16 jaar en ging van school direct de winkel in”, vertelde Jeanne. Ze heeft daarna veel avondcursussen gevolgd.
"In 1961 zijn Theo en ik getrouwd en zijn we aan de Peelkant gaan wonen, waar we gestart zijn met de Centra. Die hadden wij overgenomen van Theo’s ouders. Zijn ouders verkochten ook nog textiel, dat deden wij niet meer. Wij zijn toen wel begonnen met een drogisterij.
Ik heb altijd met veel plezier gewerkt, het contact met de klanten vond ik ook erg fijn. Al ging het vroeger wel anders. We hadden alles vers, bonen werden in de winkel gemalen, alles kwam uit bakken: hagelslag, zelfs groene zeep. Ook producten als rijst, meel en suiker werd uit de bakken geschept en in papieren zakken verpakt.
De winkel was voor mijn rekening en Theo bezocht de klanten met het Volkswagenbusje als rijdende winkel. Henk van Sambeek noemde hem 'de Krèmmer'.
Later hadden de klanten hadden een boekje waar ze de boodschappen in schreven, wij maakten die dan klaar en Theo ging het brengen. Onze kinderen mochten soms ook boekjes ophalen, dat vonden ze prachtig.
Onze eerste hulp was Nellie van de Berg en later Joke van der Steeg.
In 1969 zijn we verhuisd naar de Breestraat; het bestaande pand werd afgebroken en er werd een nieuwe winkel gebouwd, wij gingen boven de winkel wonen. Dat was een hele verandering van dorpswinkeltje naar supermarkt.
Ook al was het een moderne supermarkt, het was toen nog heel anders dan tegenwoordig. Artikelen prijzen ging met de hand, elk artikel kreeg een eigen nummer. Sommige mensen die bij ons werkten kennen de nummers nog uit hun hoofd! Voor elk merk kwam een vertegenwoordiger, dat koste veel tijd, later werd dat centraal geregeld.
Theo was heel secuur met de groente en fruit. Zijn motto bij de appel was: je moet die net zo behandelen als eieren, i.v.m.de kneuzing. Hij haalde groente/fruit rechtsreeks bij de boer: champignons bij Martien Theunissen, tomaten bij Sjaak de Rijck.
Heel belangrijk: we hebben altijd hele goede en betrokken medewerkers gehad. Samen zorg je dat de winkel loopt."
In 1996 zijn Jeanne en Theo gestopt. "De winkel was te klein, meerdere opties om te bouwen waren de revue gepasseerd, dat was voor ons geen optie meer", zei Jeanne. Ook vertelde ze dat het werken steeds moeilijker werd en meer energie koste.
De Centra hield op te bestaan. Jeanne vertelde dat hun winkel de laatste winkel was in Nederland met de naam Centra. Hans Rausch heeft de winkel overgenomen en is verdergegaan onder naam: de C 1000. "In het begin woonden we nog boven de winkel en moest ik er goed bij nadenken dat ik moest afrekenen als ik boodschappen had gedaan. Soms hielp ik met Kerst nog mee met de bestellingen. Ik kon het werken makkelijk loslaten", zei Jeanne, "je moet wel!"
Toen de winkel naar de Merret ging vertelde Jeanne dat ze met Kerst voor het eerst niet hoefde te werken. Ze dacht; ik ga even sfeer proeven zeg maar een soort van afscheid nemen. "Daar kwam ik gauw van terug. Ik vond het heel moeilijk en was snel weer thuis."
Theo is 85 jaar geworden hij had graag mensen om zich heen, men kende hem als Sinterklaas, Dj en er was veel meer wat hij deed. Ze hielden van fietsen, Jeanne zocht de knooppunten routes uit, Theo plakte die op het stuur. Onderweg gingen ze een terrasje pakken, lekker lunchen, uit eten daar had hij geen zin in, dat duurde te lang.
"We genoten samen en dan ben je ineens alleen. Ik ben direct na het overlijden elke dag gaan wandelen, dat is zo fijn dat zouden meer mensen moeten doen."
Ze zegt zich nooit te vervelen: "De dagen zijn te kort, ik houd van lezen, breien, fotoarchief maken, filmpjes met muziek, patchwork, achter de PC zitten. Ik vind veel te veel dingen leuk en er valt niks af."
Wandelen is haar hobby. Piet Verhoeven is de inspirator voor de wandelroutes in Sint Anthonis, hij heeft de routes uitgezet. Jeanne vertelde dat ze elke vrijdag wandelde met een groep, leden van die groep gingen dan samen (ook Jeanne) aan de slag. "Zo hebben wij meegeholpen met het uitzetten van de routes."
Jeanne bedankt voor je mooie woorden, de inkijk in je leven, de foto’s die we samen bekeken hebben en het boek: “zes generaties warme toewijding” wat je liet zien.
Op de vraag of Jeanne een motto zegt ze dat ze dat niet heeft. Maar ze moet wel vaak aan haar vader denken die altijd zei: goei werk heeft tijd nodig.
Jeanne, wij bedanken jou voor dit mooie interview en de tijd die je aan Samen Sint Anthonis wilde besteden.
Wie is de volgende spreker die wij mogen interviewen? Weet je iemand laat het ons weten.
We komen graag in contact met inwoners uit, Oploo, Wanroij, De Walsert, Landhorst, Ledeacker, Westerbeek, Stevensbeek, Sint Anthonis en Bronlaak (De Seizoenen)