Terugblik op de Nijmeegse Vierdaagse 2025
Even voorstellen
Angela en Kees van den Heuvel uit Sint Tunnis hebben deze zomer voor het eerst samen de Nijmeegse Vierdaagse gelopen. En dat niet zomaar: ze deden dit voor een goed doel. Reden genoeg om bij hen langs te gaan en te horen hoe zij deze bijzondere ervaring beleefd hebben.
Beiden zijn geboren en getogen in Sint Tunnis.
Angela, dochter van de voormalig kantoorboekhandelaar Piet Hendriks, werkt als bewegingscoach bij Dichterbij. Ze straalt als ze over haar werk vertelt.
Kees werkte bij de gemeente. Lachend zegt hij: “Gelukkig dat je zegt ‘werkt’. Vaak hoor je: daar werken ze niet.”
Ze zijn allebei echte verenigingsmensen. Kees is actief bij voetbalclub DSV, was daar trainer, doet nu aan Walking Football en speelt tennis bij TV Sint Tunnis. In de jaren 80 heeft hij met veel plezier opgetreden tijdens de pronkzitting met drie vrienden (4 auw mennekes op un benkske). Angela was dansmarieke en instructrice bij de carnavalsvereniging D’n Uutloat, speelde bij volleybalvereniging Activia (hoog niveau vult Kees aan), doet nu nog vrijwilligerswerk bij Activia, zat in de werkgroep Positieve Gezondheid en zit inmiddels voor het derde jaar in de organisatie Kwizzut. Echte verenigingsmensen dus.
De aanleiding om mee te doen
De Vierdaagse zat altijd al in hun achterhoofd. Ze groeiden ermee op en stonden vaak langs de kant om wandelaars aan te moedigen. Maar het bleef bij kijken, tot Kees de diagnose Parkinson kreeg.
“We hebben er altijd over gesproken: zullen we eens meelopen? Na de diagnose besloten we: we gaan meedoen en lopen voor Parkinson.nl.” Bijzonder te horen dat Parkinson jullie over de drempel getild heeft om mee te doen, merk ik op. Leuk dat je dit zegt, merkt Angela op, zo heb ik er nooit naar gekeken, maar het klopt wel.
Gelukkig werden ze ingeloot. “Wat waren we blij.” De voorbereidingen begonnen meteen, met een wandelschema en trainingen tot 1 keer, 30 kilometer. “We moeten het in de benen hebben en voelen” In totaal oefenden ze zo’n 300 kilometer. Hun zoon Joppe liep 2 jaar geleden mee en dochter Eefke heeft hem dit jaar gelopen.
De start: vlaggenparade en eerste kilometers
Op zondag voor de start namen Kees en Angela deel als sponsorloper aan de vlaggenparade. “Wij kenden het niet, maar het was zo bijzonder om met al die goede doelen, landen en bijzondere groepen mee te lopen.”
.Wat gaf kracht om door te gaan?
Kees reageert. Door de donaties en bijbehorende opbeurende woorden was opgeven geen optie,” zegt Kees."Dat zit er bij ons ook niet in, misschien omdat we altijd gesport hebben. “
Ze werden gedragen door het publiek, muziek, kinderen die lekkers uitdeelden, en de vele duimen en aanmoedigingen door hun Parkinson-shirts. ” En ook de verbaasde reacties zegt Kees. “Jij Parkinson?” Angela: “Zo bijzonder allemaal, dat gaf echt energie”.
Vanuit Parkinson.nl werden ze onderweg warm ontvangen. Op twee tussenstops konden lopers even bijkomen, praten en ervaringen delen. “Dat gaf zoveel steun,” vertelt Angela.
Steun van thuis
In de Trots Sint Tunnis deden ze een oproep om te doneren. De reacties en persoonlijke boodschappen waren overweldigend. “Tijdens het lopen dacht ik aan die woorden, dat gaf me echt kracht,” zegt Kees met glimmende ogen.
Angela’s broer Gérard liep mee, schoonzus Annemieke stond langs de kant met soep. “Dat deed ons zo goed.”
Moeilijke momenten en hoogtepunten
Het lopen op de dijk en het vals plat was zwaar en die warmte op dat moment. Toch overheerst trots en plezier. “We zijn de uitdaging aangegaan en hebben het gehaald,” Terwijl ze deze woorden uitspreken kijken ze elkaar lachend aan. De medaille hangt nu trots in de woonkamer.
Het mooiste volgens Kees? “De teksten bij de donaties en de gesprekken onderweg met andere lopers.”
Angela vult aan: “We hebben dit echt samen gedaan. Dat maakt het zo speciaal.”
Over de finish
Wat dacht je toen je over de finish kwam?
Angela reageert lachend: “Eerst: nooit meer. Maar vijf minuten later dacht ik al anders.”
Kees lacht: “Ik had dat gevoel maar heel even. Ik kon bij thuiskomst amper uit de auto komen. Beter is het om na het lopen nog te blijven bewegen. Daarom gingen we een eindje fietsen om de benen los te maken.“
Tot slot
Angela en Kees kijken terug op een unieke ervaring, vol sportieve uitdaging, saamhorigheid en steun van familie, vrienden en dorpsgenoten.
Dank voor jullie openheid en gezelligheid. Tot in het dorp!
