Laat zien hoe wij leven!
Interview door Maria van Tilborg
In gesprek met Maaike van Schooten uit Sint Anthonis
Ik werd vrijdagochtend 11 februari jl. hartelijk ontvangen in huize Rombouts/van Schooten. Maaike is geen onbekende voor mij, ik ken haar nog van de tijd dat ik tenniste. Na samen, onder het genot van een kopje koffie, gebabbeld te hebben over de Olympische spelen, met name over Nils van der Poel die net een wereldrecord had geschaatst, zijn we begonnen aan ons gesprek over haar werk als vrijwilligster vluchtelingenwerk.
Vrijwilligster vluchtelingenwerk bij Sociom
Maaike werd ong. 1 ½ jaar geleden benaderd door Riene Lomme met de vraag of ze een Afghaans gezin, wonende in Sint Anthonis, wilde begeleiden met het integreren in ons dorp. Vanaf die tijd is ze vrijwilligster bij Sociom.
Wat doet Sociom voor vluchtelingen?
Sociom is een organisatie die o.a. vluchtelingen helpt als ze een verblijfsstatus hebben. Denk daarbij aan het Nederlands leren, het huis inrichten, de weg vinden in de nieuwe omgeving, maar ook het regelen van subsidies, zorgverzekering, zorgtoeslag e.d. Als vluchteling met een verblijfsstatus komt er veel op hen af. In een land waar alles vreemd is, moeten ze in korte tijd veel leren. Hoe werken de wasmachine en de verwarming? Welke feestdagen kent Nederland? En wat zijn je rechten en plichten bij een vaste baan? Sociom regelt alles voor hen op financieel gebied en bouwt als het ware een soort vangnet om zo’n persoon/gezin. Dit doen ze niet alleen, maar met hulp van vrijwilligers.
Was je meteen enthousiast toen je werd gevraagd?
Er was toch wel enige twijfel. Ik was helemaal niet bekend met het vluchtelingenwerk en vroeg me af of het begeleiden niet te veel tijd op zou slokken naast mijn reguliere werk? Aan de andere kant kon ik genoeg redenen bedenken waarom ik het wel zou doen. Het was immers coronatijd, dus had ik minder omhanden. Ik weet veel van en over het dorp en ik zou als een soort van vraagbaak zijn voor het gezin. Alles bij elkaar opgeteld, bedacht ik me dat ik zeker van toegevoegde waarde kon zijn.
Kennismaking met het gezin
Dus ben ik gaan kennismaken met het gezin, bestaande uit vader, moeder en 3 kinderen in de leeftijd van toen 12, 6 en 2. Het gezin is 4 jaar geleden gevlucht uit Afghanistan. Ze hebben de eerste jaren voornamelijk doorgebracht in verschillende asielzoekerscentra, Ter Apel, Den Helder en Weert.
Verblijfstatus en dan, wat doe jij als vrijwilliger?
Nadat ze de verblijfsstatus ontvingen, kregen ze een huis aangeboden in Sint Anthonis. Op mijn vraag waarom in Sint Anthonis, antwoordde Maaike dat elk dorp of stad in Nederland verplicht is om een aantal woningen beschikbaar te stellen voor vluchtelingen. En Sint Anthonis stond toevallig bovenaan het lijstje. Ze hebben dan een huis, maar moet ook nog ingericht worden. Hiervoor stelt de gemeente geld beschikbaar. Dit is een soort van lening, maar wordt uiteindelijk kwijtgescholden als ze het goed doen. In het begin hadden de ouders het erg druk met het inrichten van het huis. Dit deden ze voornamelijk zelf. De ouders waren de Nederlandse taal nog niet machtig, konden het wel verstaan, maar niet spreken. De oudste 2 kinderen daarentegen wel, die hadden dat inmiddels op school geleerd. De regel is dat volwassene pas naar school mogen als ze een verblijfsstatus hebben. In het begin sprak ik veel Engels met een klein beetje Nederlands, omdat ik de kinderen niet steeds wilde belasten met het vertalen ervan. Het eerste begeleidingsjaar was het meest intensief. Eens in de paar dagen liep ik bij ze binnen om ze te helpen met de meest praktische dingen. Verder hielp ik het gezin aan o.a. gymspullen voor de kinderen, een traphekje en fietsen. Ik zag op een gegeven moment een fiets op Marktplaats staan en heb toen contact opgenomen met de verkoper. Ik vertelde haar dat de fiets voor een vluchtelingen gezin was en dat ik deze graag zo goedkoop mogelijk wilde hebben. Zij ging uiteindelijk akkoord met mijn bod en ik had een fiets voor het gezin geregeld, waar ze nog steeds dankbaar op fietsen. Verder was het belangrijk dat ik het gezin wegwijs maakte in het dorp. Een van de kinderen wilde op voetbal, ik heb hem toen aangemeld bij de club en ben de eerste keer met hem meegegaan. Ik heb de kinderen lid gemaakt van de bibliotheek, waar ze nu zelfstandig naar toe gaan. Omdat er veel online gewerkt werd moest er een laptop komen, ik heb ze geholpen met het uitzoeken hiervan. Daarnaast heb ik ze wegwijs gemaakt in allerlei handige apps zoals Buienalarm, 9292 ov, etc. Ook heb ik de ouders informatie verschaft over drugsgebruik, loverboys en oplichting via whatsapp.
Inburgeren in coronatijd
Maaike geeft aan dat het inburgeren voor dit gezin in coronatijd wel erg lastig was. Ze kennen wel wat mensen uit het asielzoekerscentrum en hebben goed contact met de buren, maar zijn toch nog erg op zichzelf aangewezen. Zodra het jongste kind in april naar school gaat neem ik de moeder mee naar school zodat ze daar ook andere mensen leert kennen.
Inmiddels zijn vader en moeder de Nederlandse taal en een inburgeringscursus aan het volgen. Ook de vader is zijn rijbewijs aan het halen, zeker niet onbelangrijk als je in een dorp woont en afhankelijk bent van fiets en openbaar vervoer. Maaike vertelt dat het gezin nu veel minder begeleiding nodig heeft dan het eerste jaar, omdat ze nu steeds meer zelf regelen. Op dit moment hebben ze regelmatig contact via whatsapp en af en toe gaat Maaike bij ze op bezoek.
Vaste baan voor een van beiden?
Voordat ze aan een vaste baan toe zijn moeten ze eerst de inburgeringscursus afronden en goed Nederlands kunnen spreken en schrijven. Daarna kunnen ze op zoek gaan naar betaald werk.
Wat maakt dit werk zo mooi?
Het contact met de mensen, de dankbaarheid en de gezelligheid. Je leert mensen kennen die je anders misschien niet had leren kennen en je krijgt er een soort van vriend/vrienden bij.
In oktober is er een oproep voor een vrijwilliger gedaan om een statushouder te helpen met de Nederlandse taal. Hier is tot op heden nog geen reactie op gekomen. Enig idee waarom niet?
Onbekend maakt onbemind. Je weet niet wat voor persoon/gezin het is. Weet niet goed wat er van je wordt verwacht, hoeveel tijd ervoor staat. Misschien ook een beetje bang voor de taal, maar met handen en voeten kom je een heel eind.
Conclusie:
Eigenlijk doe je niet veel anders dan laten zien hoe wij leven, je hoeft niet veel te weten. Uiteindelijk word je blij met alles wat je met een ander kunt delen. Ze zijn net zoals jij en ik.
Met deze mooie laatste woorden hebben we het gesprek afgesloten.
Dank je wel Maaike voor dit gesprek en wat fijn dat er vrijwilligers zijn die dit werk met hart en ziel doen.
Ben jij of ken jij iemand die de oproep van 12 oktober jl., zie hier, kan beantwoorden? Meld je aan of stuur het bericht door. De nieuwe inwoners willen graag werken, maar moeten eerst de Nederlandse taal beheersen. Help jij daarbij?
